Eens, toen ik stil viel,Daar, waar mijn boze benen mij net konden brengen
Daar, waar het suizen van mijn oren
Toen, ineens, verloor van alle stilte van het land
Keek ze me aan. En zag met mij de gore woede
Die ik klostend tegen het huisje kotste.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Koudekerke
Wezen Hem ben ik in half mijn wezen In heel mijn zijn ben ik zijn zoon Het leek mij lang vooral gewoon Maar sinds ik voor zijn...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten